IV. Świadectwo

1. Świadectwo dwóch Papieży

Chodzi o świadectwo ze spotkań z dwoma Papieżami, do jakiego autor obecnej relacji czuje się w sumieniu zobowiązany.

Dwa lata po ukazaniu się Encykliki Humanae vitae mówił z bólem Papież Paweł VI do skromnego biskupa polskiego: „Wiele w tym czasie z powodu encykliki wycierpiałem. A przecież nie mógłbym zmienić w niej ani jednego słowa, bo to nauka Stamtąd!” I Papież uniósł dłoń w górę.

Skarżył się przy tym na postawę niektórych teologów.

Znane są też jego słowa o tym, że „swąd szatana daje o sobie znać w Kościele” (29 VI 1972).

Po latach, zobowiązany przez Sługę Bożego Jana Pawła II do współpracy w Watykanie, w czasie przygotowania Synodu Biskupów roku 1980 „o zadaniach rodziny chrześcijańskiej w świecie współczesnym”, byłem świadkiem tego, jak rodziła się najpoważniejsza – jak się potem okazało – decyzja personalna Papieża. Został mu przedstawiony kandydat do podjęcia ważnych zadań synodalnych. Ojciec Święty odpowiedział życzliwie: „Kandydatura jest bardzo dobra, ale muszę kandydata zaprosić i zapytać go o to, co myśli o Humanae vitae”.

Widocznie dialog wypadł znakomicie i stało się to błogosławieństwem dla dalszych dziejów Kościoła.

2. Świadectwo rodzin

Niezastąpiony wkład w Synod wniosły rodziny – audytorzy świeccy, zaproszeni z różnych części świata. Dali świadectwo o tym, że życie zgodne z Bożym zamysłem o małżeństwie i rodzinie jest jedyną drogą, na której odnajduje się pokój i radość, ocala miłość i szczęście. Dotąd można odczytywać te świadectwa[4].