Ustawa aborcyjna z 27 IV 1956 r. pozwoliła bez ograniczeń zabijać nienarodzone dzieci. Kościół w Polsce zachował w tej dziedzinie niezłomną postawę w rozmowach z władzami i w pracy duszpasterskiej. Jednoznaczne zobowiązanie do obrony życia ludzkiego zawierały złożone w 1956 r. Jasnogórskie Śluby Narodu Polskiego, zredagowane przez uwięzionego wówczas Księdza Prymasa: „Święta Boża Rodzicielko i Matko Dobrej Rady, przyrzekamy Ci z oczyma wpatrzonymi w Betlejemski Żłóbek, że odtąd staniemy wszyscy na straży budzącego się życia. Walczyć będziemyw obronie każdego dziecięcia i każdej kołyski, równie mężnie, jak Ojcowie nasi walczyli o byt i wolność Narodu, płacąc obficie krwią własną. Gotowi jesteśmy raczej śmierć ponieść, aniżeli śmierć zadać bezbronnym. Dar życia uważać będziemy za największą Łaskę Ojca wszelkiego Życia i za najcenniejszy skarb Narodu”.

Rozpoczęła się Wielka Nowenna przygotowań do Millennium Chrztu Polski. Program duszpasterski Nowenny, oparty na Jasnogórskich Ślubach Narodu, podobnie jak same Śluby, w znacznej mierze został poświęcony małżeństwu i rodzinie. Realizacja tego programu rozpoczęła się od duszpasterstwa służby zdrowia, dotkniętej w sposób bezpośredni postanowieniami ustawy skrajnie przeciwnej życiu. W dziedzinie obrony poczętego życia postawa środowisk medycznych miała znaczenie podstawowe, a jednocześnie były one szczególnie zagrożone naciskami ze strony promujących aborcję (łącznie ze zwalnianiem z pracy osób, które nie godziły się na udział w zabijaniu dzieci).

Episkopat Polski zlecił wówczas ks. K. Majdańskiemu zorganizowanie duszpasterstwa lecznictwa i kierowanie nim. Praca tego duszpasterstwa została zapoczątkowana na Jasnej Górze podczas kilkudniowego sympozjum, którego prelegentami byli liczni lekarze warszawscy, obrońcy przysięgi Hipokratesa. Sympozjum zostało wzbogacone wielojęzyczną wystawą bibliograficzną odnoszącą się do poruszanej problematyki.

Praca duszpasterstwa lecznictwa miała podwójne ukierunkowanie: na obronę życia i na rodzinę – jako środowisko życia. Trzeba było budzić świadomość, że żadne względy nie mogą usprawiedliwiać aborcji oraz że nie ma z punktu widzenia współczesnej medycyny podstaw do tzw. wskazań lekarskich do zabicia dziecka. Równocześnie wykazywana była szkodliwość antykoncepcji. W pracy duszpasterskiej, wychodząc naprzeciw trudnym sytuacjom rodzin, proponowano i propagowano, zgodne z etyką katolicką, naturalne metody regulacji poczęć. Studia medyczne i pielęgniarskie nie dawały w tej dziedzinie żadnego przygotowania, zadanie to więc przejęło duszpasterstwo lecznictwa, zakładając katolickie poradnie życia rodzinnego.

Mimo bardzo trudnych warunków duszpasterstwo pracowników lecznictwa rozszerzało swoją działalność. W połowie lat sześćdziesiątych XX w. rozwijające się poradnictwo rodzinne wykroczyło już poza ramy duszpasterstwa służby zdrowia. Tak więc ks. Majdański jako krajowy duszpasterz służby zdrowia, przy współpracy biskupów diecezjalnych, organizował stopniowo samodzielne duszpasterstwo rodzin. Powoływano diecezjalnych duszpasterzy rodzin, a także utworzono Komisję Episkopatu Polski do Spraw Duszpasterstwa Rodzin. Jej pierwszym przewodniczącym był ks. bp Wilhelm Pluta, a wiceprzewodniczącym ks. bp Kazimierz Majdański.