Po uwolnieniu obozu, wobec braku możliwości powrotu do Kraju, na zaproszenie Edmond Michelet (współwięźnia obozowego, francuskiego ministra obrony narodowej) grono pozostałych przy życiu profesorów i kleryków udało się do Paryża. Po zdaniu egzaminów potwierdzających ukończenie studiów we włocławskim Seminarium Duchownym dwunastu alumnów – wśród nich Kazimierz Majdański – otrzymało w dniu 29 VII 1945 r. w kościele polskim w Paryżu święcenia kapłańskie z rąk Biskupa włocławskiego Karola Radońskiego.

Ks. K. Majdański, po koniecznym po obozie leczeniu w sanatorium w Berck we Francji (gdzie pełnił zarazem posługę kapłańską wobec jeńców niemieckich, skazanych na odminowywanie wybrzeża nad Kanałem La Manche; katechizował także chore dzieci), w styczniu 1946 r. na polecenie swojego biskupa podjął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu we Fryburgu Szwajcarskim, uwieńczone w 1947 r. licencjatem, a w 1949 r. doktoratem z teologii moralnej (na podstawie pracy pt. Le rôle des biens extérieurs dans la vie morale – d’après Saint Thomas d’Aquin, promotorem był o. prof. Thomas Deman OP, a recenzentami o. prof. Arthur-Fridolin Utz OP i o. prof. Marie-Dominique Philippe OP). W okresie wakacyjnym pełnił posługę w Seminarium Polskim w Paryżu. Tam też spotkał się po raz pierwszy z ks. Karolem Wojtyłą.

Powrócił do Polski w Wielkim Tygodniu 1949 roku. Natychmiast po przyjeździe został wikariuszem parafii katedralnej we Włocławku. Jej proboszczem był sędziwy ks. infułat Józef Kruszyński, były rektor KUL. Parafia była rozległa, katedra przyciągała wiernych także z terenu diecezji, ks. Majdański często więc spędzał długie godziny w konfesjonale.